just two hours to kill

Mam parę takich tematów, że gdy próbuję o nich napisać parę akapitów na tym blogu to kończę na szkicu, a później naciskam DELETE i próbuję napisać od nowa. I tak w kółko, aż może w końcu się uda. Jednym z nich jest jakieś podsumowanie mojej dotychczasowej przygody z Final Fantasy XIV.

System oceniania, czy tam ustalania kategorii wiekowej poza pewnymi stałymi kryteriami jak przemoc, używki, seks, itp. dodaje zwykle, że ocena trybu online nie jest możliwa. I właśnie im dłużej piszę ten post tym częściej dochodzę do wniosku, że gra grą, ale to czy przy niej zostanę albo to czy codziennie będę się logować zależy od ludzi z którymi mogę grać.

Subiektywna ocena tej gry mocno zależy od tego z kim gramy, kogo spotkamy, czy też jak nas inni potraktują podczas zabawy. W FFXIV można grać prawie solo. Prawie, bo pewne walki wymagają grania z innymi, to jednak nie trzeba ich samemu szukać bo gra zrobi to za nas i interakcja podczas tych potyczek odbywać się będzie na zasadzie napisania (lub nie) hello na czacie. Tylko czy bez interakcji z innymi gramy w grę z gatunku massive multiplayer online?

Gdybym chciał spróbować ocenić – że tak to nazwę – single player experience to dla mnie ono jest przeciętne. Bywają wzloty, są także upadki (i to czasem bolesne). Zaczynałem grę by powrócić do Ivalice, nie wiedząc do końca o co chodzi i co na mnie czeka. A gdy już wróciłem, dostałem piękną sentymentalną podróż z cudownymi lokacjami, fajnymi walkami. Ale oczywiście przez sentymenty jestem mało obiektywny (choć ten blog to nie miejsce dla obiektywnych ocen ^^). Dla mnie najlepsza rzecz w tej grze.

Coraz częściej ludzie powtarzają jak mantrę, że 14-ty final to bardziej rpgmmo a nie mmorpg. Mówią, że fabuła tutaj jest bardzo istotna. Że to cue tej gry. Niestety ja dzięki tej grze odkryłem dlaczego gry Yasumiego Matsuno są dla mnie takie dobre. FFXIV dla mnie jest przegadany, czasem aż za bardzo. Wynudził mnie przez większość czasu. Prawie spałem a z czasem nawet zacząłem przerzucać teksty i skupiałem się tylko na tych przerywnikach gdzie podkładają głos.

Ale chyba jestem w mniejszości, albo ludzie boją się publicznie wyrazić swoją opinię. Ludzie płaczą grając. Czasem mówią, że to najlepszy FF. Wiadomo, że każdy ma swoje postrzeganie pewnych rzeczy, ale mam wrażenie, że ludzie w takim wypadku nic nie czytają, nic nie widzieli i dla nich wszystko co tutaj jest to nowość. Do tego narracja w japońskiej produkcji jest inna, a sporo ludzi zaczyna grać w FFXIV po przesiadce z WoWa.

Gdyby pominąć fabułę i nawet te dłuższe fabułki poboczne często prowadzące do serii raidów, to samemu nie ma wiele tutaj do roboty. Wbicie maksymalnych poziomów wszystkimi klasami, tona achievementów, które zwykle opierają się na powtarzaniu w kółko tego samego do usranej śmierci. Może ktoś to lubi? Ja nie za bardzo, choć czasem siadam i robię, bo mi się nic innego nie chce robić (nie tylko w ffxiv, ale tak ogólnie).

Tak patrzę na poprzednie akapity i zastanawiam się, co w takim wypadku ta gra oferuje, że tyle czasu przy niej spędziłem? I tu właśnie wypadałoby powiedzieć, że zabawę z ludźmi. Miłymi, fajnymi ludźmi, których spotkałem. Którzy także znikają z czasem. Lubię w tej grze także stronę mechaniczną walk i choć mam wrażenie, że z czasem wszystko upraszczają to nadal mnie to bawi, ale łykane w odpowiednich dawkach. Im dłużej gram, tym częściej mam wrażenie, że kluczem do nie wypalenia się jest umiejętne dozowanie czasu jaki poświęcamy grze.

Chyba rada reżysera gry, Yoshiego-P, że trzeba czasem odpocząć, przestać grać, zająć się czymś innym jest tutaj bardzo na miejscu. Staram się ją czasem stosować, ale kiepsko mi to wychodzi.

Jakiś czas temu pojawiła się w sieci informacja o reboocie serii Dead or Alive (i Ninja Gaiden, ale kogo tam jakiś Ninja Gaiden). Ponieważ poprzedni producent/reżyser, no ten odpowiedzialny za Dead or Alive odszedł, czy też dostał kopa, ludzie mają jakąś nadzieję, że będzie inaczej – domyślnie lepiej. Ja chciałbym by seria wróciła. Nawet bardzo. Ale czuję, że skończy się tak samo.

Mordobicia to jednak gry nie dla każdego. Z jednej strony mamy ludzi grających zawodowo. Analizują ciosy, liczą klatki animacji oraz hitboxy. Pomijam już czasem nieziemski refleks. Granie przeciw takiemu gdy jest się naciskaczem przycisków to żadna frajda. Z drugiej strony są ludzie, którzy grają dla zabawy (czy aby na pewno są tacy?). Nie próbują się za bardzo wgłębiać w szczegóły mechaniczne i po prostu chcą sobie ponaciskać przyciski spędzając miło czas.

Wydaje mi się, że oba te światy się wykluczają. Jeden chce jakieś wyzwanie, próbę sprawdzenia się drugi chciałby pograć, a nie oglądać jak drugi gra. Sam odpuściłem sobie granie w Dead or Alive 6 (czy też wcześniej 5), bo mimo że gra mi się podoba to jednak czuję, że nie mam pewne ograniczenia by rywalizować na wyższym poziomie, także z komputerem. Do tego tryby offline nie są aż tak bogate i ciekawe bym czuł się zachęcony do dalszego grania i odkrywania nowych rzeczy.

Brak popularności DoA widzę na kilku płaszczyznach. Zacznę od tego, że na rynku jest sporo mordobić a grupa ludzi w nie grająca jest mniejsza niż np. w grach MMO, czy sieciowych FPSa. Tak mi się wydaje, nie szukałem, nie sprawdzałem. Czuję, że próg wejścia w przypadku mordobić może być dużo większy, niż w innych tytułach. Tak więc mało ludzi, dużo gier – gier z tradycjami, wsparciem turniejowym. Wydaje mi się, że starzy wyjadacze trzymają się Street Fightera, młodsi raczej Tekkena (pokolenie playstation bym rzekł). To nie tak, że śledzę mordobiciową scenę. Ot czasem zobaczę jakiś artykuł. Twitter rzuci mi jakimś wpisem na ten temat. Nawet śledząc parę oficjalnych i fanowskich kont Dead or Alive’a, rzadko pojawią się tam informacje o turniejach czy jakiś eventach, a nie śledząc informacji o innych mordobiciach trafiają do mnie jakieś informacje o takowych.

Do tego Dead or Alive dziś musi walczyć z etykietką seksualizacji żeńskich postaci, którą skutecznie nosił od samego początku. I choć są tacy co wspominają że przy okazji odsłon 2-4 wyglądało to inaczej, niż bikini i inne sugestywne stroje, to czasy też były inne. Dziś ludzie wstydzą się grać w grę. Boją się co o nich powiedzą. Że ich wyśmieją. Tak, tak to moja opinia, żaden wielki research, tylko taka analiza wypowiedzi w internecie czy też oburzenia na wysyp i ceny DLCków.

DLCków, które są tylko kosmetycznymi zmianami i nie wpływają na rozgrywkę. I w sumie prawie każde mordobicie takowe DLC ma. Niestety ludzie jakoś nie potrafią zrozumieć, że wcale kupować tego nie muszą. Że nie kupując głosują przeciw temu trendowi, a jak takowe nadal są robione to widocznie ludzie kupują. Poza tym, mam wrażenie (graniczące z prawdą?), że najczęściej krzyczą Ci co w grę nie grają.

I choć myślę, że mógłbym napisać jeszcze wiele – włącznie z listą życzeń, czy też opisem jak chciałbym by Dead or Alive wyglądało w przyszłości (pomysł na wpis, w sumie nie taki nowy) – to czuję, że zrobić grę która odniesie sukces, trafi do starych fanów oraz znajdzie rzeszę nowych będzie okropnie ciężko. Chciałbym, by Dead or Alive zostało tym czym jest. Dynamicznym mordobiciem z fajną mechaniką i dużą ilością żeńskich postaci. Boje się tylko, że cały smrodek którego sobie przez lata narobiło, skutecznie odmieni losy serii.

Nowy wordpress, nowy styl na 2023. Mówię sobie, wypróbuję, niby jakiś szablon który pozwala na swobodę edycji wyglądu. Po to stworzony. I gdy myślę, że dziś coraz częściej są ludzie od tego by coś było intuicyjne, wręcz idiotoodporne zastanawiam się czy w wordpressie takich ludzi mają, czy ja już jestem tak wielkim idiotą, że kompletnie nie umiem tego używać. Może moje skromne umiejętności webmasterskie jeszcze bardziej przeszkadzają niż pomagają.

Czuję, że stałem się leniwy. Zbyt dużo rzeczy chciałbym by wychodziły ot tak. Dla mnie wordpress mimo że się rozwija, to się cofa. Podkreślam, dla mnie. Ja zaczynałem od jakiś wysiwygów, które wtedy były dziwne ale spełniały swoją rolę. Później zacząłem się uczyć HTMLa, CSSa i wiedziałem, że jestem w stanie zrobić strony, których nie zrobię w wysiwygach. I tak samo czuję się siadając do tego nowe stylu. Jak już odnajdę to czego szukam to nie widzę tam opcji którą bym chciał. Szukam dalej i nic. Dochodzę do wniosku, albo jest mocno ukryta, albo nie da się tego tutaj zmienić i trzeba zapukać do pana cssa. Tak więc, jak trzeba pukać do pana cssa to po co mi cały edytor blokowy w którym w sumie wiele i tak zrobić nie mogę.

Czasem żałuję, że przestałem aktywnie się tym bawić, uczyć i grzebać. Teraz jakoś ciężko mi wrócić w szczególności, że mam wiele innych rzeczy do roboty, których się i tak nie chwytam, a także nie mam żadnej motywacji by coś zmieniać. Nikt nie stoi nade mną z batem i jakoś mnie zmusza do grzebania dalej.

Coś czuję, że ten blog z końcem 2022 i w 2023 będzie blogiem opartym na narzekaniu, że życie jest do dupy. Bo i trochę tak jest. I choć chciałbym pisać o rzeczach pozytywnych, to nie potrafię. Choć czuję, że nawet stały czytelnik już go nie czytuje. Może i dobrze.