just two hours to kill

Postanowiłem skończyć, czy też może przerwać swoją przygodę z Final Fantasy XIV. /playtime pokazuje mi ponad 191 dni czyli ponad 4500 godzin. I choć sam wiem, że jestem psychicznie niestabilny i nie piszę tego po ochłonięciu – a może właśnie taki jest mój główny cel, by spisać to co teraz myślę – to czuję, że to zbyt dużo godzin spędzonych w tym wirtualnym świecie.

Nie ukrywam, że przez długi czas były to miłe chwile, ale wszystko gdzieś się kończy (nie że nagle wszyscy są dla mnie niemili). Piszę to tak jakbym się żegnał, i może tak trochę jest. Nie wiem czy chcę wracać. Gra coraz mniej mnie bawi, każdy loch mechanicznie wygląda tak samo, raidy/triale może niekoniecznie, ale nadal wieją lekko nudą gdy kilka razy je ukończymy. Nie ma tam nawet postaci, czy jakiejś fabuły, której chciałbym poznać dalszej losy. I choć generalnie czasem powtarzalność i łatwość to zalety, to jednak zdecydowałem się skończyć przygodę przez savage raidy.

Po tygodniu prób i kilku podejściach dziennie powiedziałem sobie dość. Nie wiem ile razy widziałem pierwsze minuty tej samej walki. Nie wiem jak wielu ludzi przewinęło się przez drużyny w których byłem. Ale całość tak mocno mnie zmęczyła, że już nie psychicznie odleciałem. Odpoczynek, głęboki oddech pomagały, ale po 2-3 drużynach znowu miałem ochotę rzucić się przez okno, czy powiesić na gałęzi. Dochodzę do wniosku, że to kompletna strata czasu, mojego i innych.

I choć błędy popełniam to nie mam sobie wiele do zarzucenia. Nigdy nie wchodziłem do grupy nie będąc przekonanym, że znam walkę do momentu, którego według opisu powinienem. Zawsze przychodziłem gotowy. Nowy ekwipunek, dobre jedzenie (to w grze do podniesienia statystyk), starałem się skupić na tym co robię i czasem naprawiać błędy, które popełniam. Niestety nie miałem szczęścia do ludzi u których boku przyszło mi walczyć.

Zawsze uważałem, że savage raidy nie są dla każdego, ale ciężko to stwierdzić jak się nie spróbuje. Tak więc szanuję ludzi, którzy przychodzą, próbują ale myślę, że czasem robią to za długo. Ja też, po raz kolejny, przekonałem że one są nie dla mnie. Myślę tylko, że to nie problem moich umiejętności tylko charakteru. Nie mam cierpliwości i choć czasem mam ochotę krzyczeć na ludzi i czasem uważam, że wypadałoby ich mocno opierdolić i dać kopa, to jednak nie robię. Pewno później by mnie karma dosięgła i sam bym psuł na najprostszych rzeczach.

Śmieszne jest to, że prawie 40 letni dziad nie potrafi podejść do tego tak „a spoko, ja tu tylko naciskam guziki”. I może bym potrafił, ale widzę problem w tym, że czuję, że mógłbym gdzieś indziej naciskać guziki. W czasie gdy kolejną godzinę spędzam na patrzenie w kółko na te same początkowe minuty walki mógłbym grać w inną grę, coś czytać, czy zająć się jakimś innym hobby.

Nie wiem co przyniesie przyszłość, mam różne pomysły na to, choćby poprzedni post je wskazuje. Ochłonę, może zdanie zmienię.

A może nie.

Pisałem już o znużeniu jakie mnie chwyciło w Final Fantasy XIV. Po 4 latach gry prawie non-stop i patrząc na to w jakim kierunku gra idzie mam wrażenie, że nie znajdzie się tam coś co mogłoby mnie przykuć do ekranu na dłużej. I jak nie lubię snuć planów, bo takowe nigdy mi się nie sprawdzają – głównie przez lenistwo – to może warto wziąć głębszy oddech i spróbować nadrobić kupkę wstydu, co nie znaczy że rzucam 14 w kąt (ale o tym może innym razem).

Mam takie dwa postanowienia. Choć słowo postanowienia jest tu użyte trochę przesadnie. Ot chciałbym zrobić dwie rzeczy związane z grami (i tonę innych nie powiązanych z siedzeniem przed ekranem, ale to już marzenia). Pierwsza to drobne odchudzenie kupki wstydu, głównie tej PS5kowej. Jest na niej kilka gier, ale plan zakłada tylko dwie, oraz potencjalnie dwie nowe.

Pierwsza to Tales of Arise, które gdy piszę tego posta tak od około 25 godzin magluję i bardzo dobrze mi się w nie gra. Myślę, że kolejne tyle, a pewno i więcej mam przed sobą a jak mi się uda skończyć to siądę i coś napiszę. Na razie mam nawet ochotę zrobić platynę, bo nie wygląda na trudną. Może czasochłonną.

Druga to Star Ocena 6, czyli kolejny moloch na dziesiątki godzin. Star Ocean 3 wieki temu mi się podobał, a ponoć szóstka to powrót do formy i całkiem dobra odsłona serii. Trochę się go jednak boję, choć w demo długo nie pograłem a chaos na polu walki to norma, do której zwykle trzeba przywyknąć.

Po drodze wpadnie Final Fantasy XVI na którego się ciut nakręcam, ale nie ukrywam, że mam pewne obawy, głównie pod kątem prowadzenia/opowiadania historii. Obym się mylił.

Druga rzecz z tego planu to głównie powrót do Tactics Ogre Reborn i zrobienie rzeczy, których nawet w wersji PSP nie zrobiłem. Jak kocham gry Matsuno to jakoś tak dziwnym trafem nigdy nie miałem motywacji by zrobić zadania poboczne. Pójście w dobrą stronę by je odblokować jest dla mnie nie do końca jasne a i czasem mam takie uczucie, że łatwo zrobić coś nie tak i zaczynamy zabawę od nowa. Pomaga system WORLD (Ways Of Reordering Life’s Destiny), który pozwala się cofnąć w fabule, podjąć inne decyzje jednocześnie zachowując pewne postępy jeżeli chodzi o postacie i ekwipunek.

I choć TOR to nie jedyna gra single player do której chciałbym wrócić, to myślę że wszystko sprowadza się do ogromu gier jakie wychodzą, tego że mogę je kupować a jedyny problem to brak odpowiedniej ilości wolnego czasu.

Marzy mi się solidne przebrnięcie, przez wszystkie SaGowe gry, a te do prostych i krótkich nie należą. Pod wpływem impulsu kupiłem Star Trek Prodigy. I choć to gra dla dzieci, to oferuje jakiś tryb kooperacyjny i chciałbym właśnie tak w nią zagrać. Na półce leży jeszcze Diofield Chronicles, kolejna dziwna i specyficzna strategia, której demo mi się podobało ale przy natłoku gier jakie się ukazały jej zakup poszedł na dalszy plan. Fajnie by było wrócić do Lost Judgement i porobić zadania poboczne, skończyć dodatkowe misje w Grim Grimoire. Tak dla satysfakcji. Chętnie bym siadł do Stranger of Paradise, odkurzył jakieś starocie z PS4 a i co chwilę chodzi mi po głowie Atelier Ryza – trylogia.

Może kiedyś, jak będę stary i przestaną już wydawać nowe gry.