Skończyłem Death Stranding. (I jeżeli czytasz ten wpis a masz zamiar w grę zagrać, to lepiej przestań bo nie chce mi się go pisać próbując nie robić spoilerów. Nie mówię, że takowe będą.) Chyba nigdy tak bardzo nie płakałem gdy kończyłem grę. Ale po kolei.
Po pierwsze trafia mnie trochę jak widzę, że ludzie piszą że to symulator kuriera/chodzenia. Nawet dziś trafiłem na komentarz, że Kojima zapomniał o gameplayu i jestem przekonany, że napisał to człowiek, który DS widział tylko na youtubie.
To, że gra nie opiera się na strzelaniu, tylko dostarczaniu paczek nie znaczy, że musi być nudna. Zresztą właśnie sztuką jest zrobić grę dokładnie o tym co wydaje się być nudnym zajęciem i sprawić by ludzie grający się nie nudzili. Zresztą im dalej w grze, tym więcej skradania i strzelania. Nie widzę sensu rozpisywać się kolejny raz o tym o czym pisałem już wcześniej.
Mam jeden problem ze strzelaniem, no może dwa. Walka z wynurzonymi i mułami jest jak najbardziej sensowna, lecz gdy przenosimy się do czasów wojen – pierwszej/drugiej światowej i tej w Wietnamie – już niekoniecznie. Zdaje sobie sprawę, że to jakiś dziwny pokręcony sposób pokazania nam kim jest nasz BB (ŁDek po polsku), ale jakoś do mnie to nie trafiło. Albo Hideo Kojima sam się zbyt mocno zakręcił, albo ja przegapiłem jakiś element, który by to dobrze zamykał. Pewno to drugie. Może być jeszcze, że tak bardzo chciał zatrudnić Mads Mikkelsena do swej gry, że jak mu się udało wymyślił coś na szybko i… jest! W przypadku wynurzonych drażni mnie walka z dwoma ostatnimi bossami. Trochę długie i choć nie miałem jakiś wielkich problemów by je skończyć, to jednak takie nijakie lub ja nie odkryłem, jakiś ciekawych mechanik podczas tych potyczek.
Sama fabuła w tej grze to rzecz, którą ciężko mi ocenić. Z jednej strony (chyba) rozumiem przesłanie. Z drugiej ponieważ się gdzieś zgubiłem, czy też nie umiem połączyć kropek, nie wiem co w tej grze się działo. Znaczy chwilami wiem, ale jakby to był zbiór opowiadań i każdy rozdział byłby o innym bohaterze w tym samym świecie, to wszystko by tutaj grało.
Nie powiem, że jest ona zła/nudna/głupia. Po prostu mogę być zbyt głupi by się w niej odnaleźć. Zawsze uważałem, że dobrze jest jak każdy może sobie sam coś wyciągnąć z danego medium, nieważne czy zrobi to tak samo jak chciał twórca, czy nie. Jeszcze lepiej jak człowiek będzie cieszył się historią a drugie dno może znajdzie, może nie.
W jakimś wywiadzie Hideo wspomniał, że Death Stranding to jego reakcja na Brexit i politykę Trumpa. Więc jeżeli Kojima chce nam powiedzieć, że musimy się łączyć, przestać ze sobą walczy i starać się zrobić co tylko w naszej mocy by przeżyć jak najdłużej, to może dobrze zinterpretował jego przesłanie – choć pewne rzeczy mówią wprost na sam koniec więc może wcale nie musiałem próbować tego interpretować.
Myślę, że w grze niekoniecznie chodzi o wybitną fabułę. Czy też nie ona sama ma bronić tej warstwy intelektualnej, ale świetnie stworzone postacie. Kojima jako fan kina i wiedział do kogo zapukać. Świetne kreacje aktorskie i dobrze napisane role to chyba jedna z ważniejszych cech Death Stranding. Każdą scenkę przerywnikową oglądałem z przyjemnością a Mads, spokojnie może się ustawić po Oscara. Ok, ciut może przesadzam, ale naprawdę podobała mi się jego postać – choć nadal nie wiem po co ona jest. Nie chcę udawać znawcy i szastać wygóglowanymi nazwiskami. Jak dla mnie wszyscy tutaj się świetnie sprawdzają.
To co mnie najbardziej urzekło to jak gdzieś na drugim planie, tak trochę potajemnie, podświadomie została zbudowana moja więź z Lou. Lou to nasz Bridge Baby (Łącznikowe Dziecko). Nosimy je (no jakoś tam się z nim łączymy – taką rurką) by widzieć wynurzonych. Teoretycznie Sam ma syndrom DOOMS, który pozwala mu wyczuć ich obecność i przez to nie powinien podłączać do siebie ŁDka, ale wiadomo, że główny bohater nie może być jak każdy inny i wszystko w miarę gra.
W miarę bo podłączając BBka widzimy jego wspomnienia. Tu właśnie dostajemy świetne krótkie scenki z Madsem Mikkelsenem w roli weterana wojennego Clifforda. Ten konkretny BB to jego dziecko.
My tegoż BBka znajdujemy przypadkiem i mimo, że już nie powinien żyć, że miał zostać zlikwidowany podróżujemy z nim przez całą grę. Uspokajamy gdy się stresuje i płacze. Słyszymy jak się cieszy gdy pędzimy motorem albo na tyrolce. A gdy pojawia się jakaś piosenka w tle cieszy się i tańczy (to ciężko zobaczyć, ale mi się przypadkiem udało).
W jednym z rozdziałów oddajemy małego, by go wyleczyć. Wtedy właśnie to Sam od czasu do czasu zaczyna krzyczeć “Hej Lou!” (nie tak sam, ale gdy naciśniemy odpowiedni przycisk). Zastawiałem się kogo on woła i z czasem dopiero do mnie dotarło, że tak nazwał swojego BBka.
Takie powolne obcowanie z dzieciakiem sprawiło, że niewiele brakowało a nie skończyłbym tej gry. Gdy dostajemy go już nieżyjącego do kremacji, gdy włączy się do tego BB’s Theme, płakałem jak głupi. I nawet jak Deadman zasugerował co może się stać i jak możemy się zachować – co dało mi nadzieję, że jednam BB żyje, kombinował co zrobić by tak się stało.
Nigdy tak mocno nie płakałem. Nawet teraz jak piszę, pojawiają mi się łzy w oczach.
