Po cholerę mi te karty?

Wielu ludzi już zapomniało, że Magic the Gathering to karcianka kolekcjonerska. Zapomniało tak mocno że skrót CCG może rozszyfrowywać jako Cash Card Game. Określenie TCG jest już bardziej trafne, bo trade zawarte w tym skrócie tak mocno mówi o handlu. Dla niektórych TCG i CCG może są tożsame, ja po MtG widzę, że to coś całkiem innego.

Zbieram. To proste. Czyż nie?

Tak jest, od samego początku mej zabawy MtG aspekt kolekcjonerski jest dla mnie bardzo ważny. Grafiki na kartach są śliczne, po prostu. Zebrałem cały blok Scars of Mirrodin, chciałbym zebrać cały Innistrad a teraz będę kolekcjonował Shadow over Innistrad.

Zbieram, bo lubię posiadać. Nie traktuję tego jak inwestycję w przyszłość, bo próżniowo nie przechowuję. Czasem lubię się pochwalić że mam i tyle. Robię się wtedy taki mądry i wielki.

  • Masz może kartę X?
  • Mam
  • A za ile sprzedasz?
  • Nie sprzedaję
  • To do czego używasz?
  • Do leżenia w klaserku.
  • A to nie lepiej sprzedać?

Nigdy nie potrafiłem tego traktować w kwestii zarobkowej. Owszem, trochę kart w życiu sprzedałem, ale głównie po (jak dla niektórych) promocyjnych cenach. Każdy kto je ode mnie wziął, mógł zarobić, a ja dziś czasem pluję sobie w brodę, że je sprzedałem bo by się przydały.

Ale po co mi to?

Są takie dni kiedy siadam i myślę, „po co mi to”. Kawałki kart, które dla jednych warte setki złotych dla mnie mają jedynie wartość sentymentalną. Czasem bywają użyteczne, a niektórych pewno nigdy nie chwycę. Rzucić by to w cholerę trza.

Ale MtG to takie hobby, do którego jak wracam, po nieudanych próbach rzucenia, to mam radość z gry. Spotykam różnych graczy, ale od czasu do czasu ktoś przywraca mi wiarę w ludzi i to, że można w MtG grać dla zabawy, a nie dla zarobku.

I żeby czasem z takimi ludźmi spędzić miło czas, bawię się w MtG.

e-dziewczyny, w e-bikini #1

Jutro wychodzi. Za jakiś czas, mam nadzieję niedługi, do mnie dobrze. Tak, kupiłem sobie Dead or Alive Xtreme 3. Wersję japońską i jak za starych czasów Pegasusa, będę grał. Może już trochę bardziej świadomie niż na chybił trafił.

Soft engine 2.0, ty zboku

Nie ma co ukrywać, to gra w oglądanie. Naciskanie przycisków, jakieś cele i próba zdobycia czegokolwiek wiąże się z tym, że chcemy popatrzeć.

Dla niektórych, grając w DoAX3, z założenia jesteśmy zboczeńcami. Dla jednych to soft porno, inni myślą że to słaba gra (choć nie grali) i dlatego nie wydali jej na zachodzie – czyli nic nie tracą.

Ale po co myśleć co myślą o nas inni. A ja się cieszę, że czasy się zmieniają. Że nie ma dziś blokad regionalnych. Że o wiele łatwiej coś sprowadzić z Kraju Kwitnącej Wiśni. I że będę móg sobie popatrzeć, pokminić i pograć.

Boje się zalewu DLC i nie wiem czy mój portfel sobie z tym poradzi, ale cytując przyjaciela:

Pieniądź, rzecz nabyta.

Cokolwiek to ma znaczyć.

Prowadzenie dla innych MG

Od tegorocznego eRPrGowego Maratonu na którym w końcu ustawiłem się po drugiej stronie stolika, zacząłem prowadzić Dungeons and Dragons. Jestem zauroczony piątą edycją mimo, że mechaniki z niej nie używam zbyt wiele. Lecz poza lenistwem w poznawaniu zasad przeraża mnie inna rzecz z którą się spotkałem.

Bo ja gram inaczej w gry fabularne

To grający, doświadczeni mistrzowie gry, którzy próbują narzucić na sesji swoją wizję gry. Dla mnie D&D zawsze miało być odskocznią od sesji Zewu Cthulhu i Dzikich Pól. Sesji świetnych fabularnie, lecz mocno przegadanych. Nie chodzi o to żebym narzekał, bo taka specyfika tamtych światów i na nią przystaję. Z czasem jednak, człowiek ma ochotę odetnąć, zagrać w coś bardziej bezmózgiego. Ot co.

Niestety zdarzają się tacy gracze, którzy nie łapią konwencji. Uważają że ich sposób prowadzenia jest tym jedynym słusznym. Nie mówię nie odgrywaniu postaci na moich sesjach, ale jakoś krzywię się po, gdy po fakcie czuję że gracz, który na codzień bywa MG stara się zrobić wszystko by przygoda zrobiła się jego wersją… przygody.

Taka konwencja chłopie. Bijesz i tyle.

Może jestem jakimś hipokrytą, bo lata temu gdy jeszcze bawiłem się trzecią edycją D&D, narzekałem że mam graczy grających bez pomysłu. „Biję tego najbliżej”. Tyle razy to słyszałem, że czasem myślałem by kazać im zrobić listę rzutów na kartce a później szybko przelecieć walkę. Sesja końzyłaby się po godzinie i można by sobie pójść do domu.

Dziś już podchodzę do tego inaczej. Sam nie potrafię cudownie opisywać co robi przeciwnik, jak reaguje na ciosy, więc „biję” uznaję i się nie krzywię. D&D to system stworzony do heroicznych czynów w światach fantasy, a cóż innego mógł bohater robić jak nie bić potwory, ratować księżniczki i zdobywać uznanię zwykłych chłopów.

50/50

Chciałbym by każdy gracz zrozumiał że moje sesje są dalekie od ideału, jaki kiedyś sobie w głowie ustaliłem. Ciężko w grze, gdzie to gracze aktywnie kreują świat i wydarzenia dało się zrobić idealny podział na walkę i fabułę. Chciałbym kiedyś by jedna na 5 sesji była właśnie taka. Pogadamy, poodgrywamy a jak już tym zaczniemy się nudzić to będziemy się bić. A gdy walka zacznie nas nużyć, spotkamy na swej drodze jakąś ciekawą postać i będziemy mogli wrócić do odgrywania.

Proxowa ewolucja

Moje podejście do proxów (czyli zastępników oryginalnych kart, figurek etc.) mocno ewoluuje. Nigdy nie byłem ich zwolennikiem, ale czasem sam ich używam. Karty w drodze, trudno dostępne. Przesyłka kosztuje i jednej karty nie warto zamawiać. Z drugiej strony jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Albo chociaż powinno się.

Dawno, dawno temu

Jak zaczynałem zabawę w MtG to grałem tym co miałem. Nawet nie pomyślałem żeby coś drukować i udawać że “mam kartę”. Piękne czasy kiedy myślałem, że kolekcjonerski aspekt MtG jest rewelacyjny. Czas kiedy w madżiku się zakochałem. I dziś wiem, że było to zauroczenie, które zepsół internet i gracze (aka trejdeży).

Po co zbierać, otwierać i liczyć że wpadnie coś fajnego do talii/kolekcji, jak wszystko można kupić. Z reguły wychodzi taniej niż próba szukania pojedynczych kart. Cały jeden dodatek to zwykle koszt podobny do booster boxa. A jak nietrudno zauważyć, kart rzadkich (MR/R) jest w zestawie więcej niż boosterów w boxie.

Nie wiesz czy to gra dla Ciebie

„Drukuj wszystko jak leci”. Tak powiedziałem kiedyś kumplowi. Co prawda na dzień dzisiejszy ilość proxów w jego talii równa się zero, to pomysł o drukowaniu czego się da, z perspektywy czasu był… w miarę dobry.

Nie da się ukryć, Magic the Gathering to gra droga, nie na polskie warunki (czy też, rzadko kiedy). Jak tu wytłumaczyć nastolatkowi, że ma wydać jakieś 500+ złotych na dobrą talię i wcale nią świata nie zwojuję. Jasne, niektórych stać, ale to wyjątki, albo ludzie którzy poza MtG świat nie widzą (i nie mówię że to źle).

Tak więc kiedy ludzie już w MtG grać nie chcieli a jeden z nich właśnie się zafascynował, pokazałem mu EDH. Dałem pograć starterem i powiedziałem „złóż własne, choćby w pełni sproxowane; przetestuj karty i z czasem kup co potrzebujesz”. Jest to jakaś metoda.

Papierki czy karty, jeden czort!

Sam gdy dziś proxóję, to mam jedną zasadę. Jeżeli karta którą zmieniam papierkiem jest droga, zbyt droga w stosunku do jej przydatności i pałer lewelu, nie proxuję. Bo i tak nie kupię.

Dziś jak widzę w pełni sproxowaną talię, to reaguję alerginiecznie. Może nie powinienem. Może ten jeden raz szukałem kogoś do grania, a teraz już tego nie robię, bo mam z kim grać. Patrzę na to z innej perspektywy. Sam posiadam jeszcze jakieś proxy (przed pisaniem tego tekstu je wycinałem), ale następny deck planuję złożyć bez nich. Chciałbym by wszyscy grali tym co mają.

eSeNeS

Zmarnowałem wczoraj trochę czasu by zobaczyć z czym się je tego instagrama. Zakosiłem tableta by móc założyć konto, a później dowiedziałem się że w sumie to musiałbym zakupić (najlepiej) chytry telefon, że coś tam zrobić.

No nic, jak już straciłem czas by założyć konto, to wypada poszukać czy nie da się tego jakoś obejść. Google przyjacielem każdego internauty, więc spytałem i odpowiedź dostałem. Wrzuciłem fotkę, coś tam dopisałem i jest.

Wiem, czasy sie zmieniają, ludzie nie lubią już czytać i wolą popatrzeć na jakieś zdjęcie. I jak to na studiach mi powiedzieli:

Obraz, wart jest tysiąca słów

Po czym dodali, że wykres wart jest tysiąca obrazów. Tak więc, sądzę że ewolucja mediów społecznościowych pójdzie w kierunku matematycznym.

Nie wiem po co tyle SNSów. Pewno tylko chodzi o to, że jedne się nudzą a drugie na starcie wydają się atrakcyjne – bo inne, wykorzystujące nowe technologie.