#bujururu

To taki tag, który lubię używać na instagramie. Robię to często, czasem zapomnę. I w sumie nawet dziś nie mam pojęcia o co z tym bujururu chodzi. Chyba sam sobie to słowo jakoś interpretuję.

Z tego co pamiętam to pojawia się ono gdzieś w Final Fantasy VIII. Ja tego z FF8 nie pamiętam, ale swego czasu wspomniał mi o tym mój przyjaciel i chyba on pierwszy tego użył –  tak z 15+ lat temu. Od tego czasu interpretuję to jako takie „bla bla bla”. Pitolenie o niczym.

Czyli w sumie jak treści na tym blogu i na moim instagramie. W sumie to jak we wszystkich durnych serwisach społecznościowych. 99% to bezsens, głupota i brak jakichkolwiek wartości. Jasne czasem można się pośmiać, odprężyć i przeczytać o niczym, ale co za dużo to nie zdrowo.

Udostępniając na instagramie publicznie doświadczam jak głupi jest ten świat i jak mocno polega na tym jakie dodamy tagi do zdjęcia. Np. ostatnio wrzuciłem zdjęcie starej maszyny do szycia firmy łucznik. Napisałem parę głupich słów i dodałem taga #archer. Logiczne – łucznik = archer. A tu jakiś expertarchery polubił wpis. Z ciekawości wchodzę na profil i patrzę a tam nic z szyciem, tylko ludzie bawią się w Robin Hooda.

Zresztą po wklejeniu zdjęcia rośliny w zlewce z tagiem #techno uświadomiłem sobie właśnie jak wielkie znaczenie mają tagi. Kiedyś zastanawiałem się po co ich tyle dawać. Po co wymyślać hektolitry słabych synonimów. Wszystko dla jakiś lajków. Człowiek nabija się z coachingu, to go jakieś zagraniczne pseudo-coache polubią.

Ja rozumiem, że ludzie są wzrokowcami, czasem po prostu coś może się im podobać, czasem nie. Rzucą lajkiem bo kliknięcie ich nie kosztuje, a radość w sercu postującego się pojawia. Tylko z czasem przestały mnie cieszyć losowe lajki. Dziś czekam na tych kilku co się przewijają regularnie. Reszta fajnie że jest, ale to nie to samo co było na początku.

Od kiedy zacząłem zabawę z webmasteringiem (a było to jeszcze przed popularyzacją web 2.0) zawsze starałem się zgłębiać nowe technologie. Z czasem za wolno pojmowałem w stosunku do rozwoju i dziś, to ja nie wiem co się dzieje. Generalnie lata temu zakładałem konto na facebooku, czy twitterze głównie z ciekawości – wtedy nie rozumiałem o co chodzi, dziś dziwię się że snsy są tak popularne. A im dłużej istnieją tym pojawia się na nich coraz więcej chwastów. Reklamy, banerki, propozycje postów/grup/stron kują po oczach.

Jak to dobrze że można zapłacić jakieś 200 zł rocznie, postawić wordpressa i mieć świadomość, że nikogo się nie zmusza do czytania tych wszystkich bzdur. Ktoś musi chcieć celowo tutaj wejść by to przeczytać.

Jaki ten ktoś (Ty?) musi być znudzony…

Lochy i Smoki #1(.5)

Rok temu już wspominałem o tym, że uwielbiam Dungeons & Dragons. Było to tak dawno, że musiałem szukać, ale w sumie ten stan się nie zmienił. Dalej chciałbym zagrać w piątą edycję, ale na razie zostaje mi mistrzowanie. Gorzej tylko, że pomysłów brak a przygotowywanie dungeon crawlingu zawsze zajmuje dużo czasu.

Tona tabelek, wyliczeń i wszystko idzie na marne jak człowiek nie poczyta dobrze umiejętności i statystyk potwora. Tak ostatnio stało się przy okazji walki z Golemem. Niby wysoki poziom wyzwania, gracze pewno mieli zginąć od razu. Było ich dwóch a to nawet dla czterech śmiałków miał być wielki problem. Owszem wyrzucałem same niskie liczby na kościach, golem bardzo często nie trafiał, a gracze tak. I z czasem ubili gada.

A po fakcie okazało się na czym cały problem z golemem miał polegać. Jakieś tam odporności na m.in niemagiczną broń. No nic, pokonali to punkty doświadczenia dostali, przygodę skończyli, tak jak zawsze w sposób całkiem inny niż mógłbym chcieć. Jakieś pół pomysłu na przyszłość się pojawiło i Dziwny Mag podróżuje z nimi. Albo oni za nim.

Na razie ważne jest to, że nadal czuję chęć prowadzenia. Mam takich graczy, którzy chcą i choć jest ich tylko dwóch, to lepiej mieć dwóch zawsze gotowych na durną sesję ze słabym mistrzem.

System seler…

Od jakiegoś czasu chodzi mi po głowie myśl by swą konsolową kolekcję wzbogacić o Nintendo Switch. I jak na początku myśl ta pojawiała się głównie ze względu na świetne opinie o nowej Zeldzie, to teraz pojawiła się (w końcu) kolejna karta przetargowa – Mario Kart 8 Deluxe. Myśl myślą, a rzeczywistość nie jest taka piękna.

Po pierwsze, to jedna gra (no, powiedzmy że dwie). I jak dobrze kiedyś w Mario Kart 64 i jego klony mi się nie grywało, to dziś waham się nad wydaniem 1500 zł. Na swój sposób MK8 to dla mnie taki w połowie system seller. Z jednej strony czuję, że spędziłbym przy nim wiele godzin, że byłaby z tego tona zabawy z drugiej nie ciągnie mnie do niego aż tak, bym już szukał w sklepach Switcha.

Po drugie, mam w co grać. Playstation 4 przeżywa rozkwit. I mimo że Nier skończony, Nioh się splatynił, to każda z tych gier dostaje jakieś dodatki. I jak Nierowy wcale nie musi być tak długi, to ten Niohowy już tak. Do tego świeżo zacząłem Dragon Quest Heroes II, w okresie wakacyjnym pojawią się Final Fantasy XII The Zodiac Age oraz Valkyria Revolution, nie mówiąc już o tym że kusi mnie Persona 5 i Yakuza 0 a to gry nie krótkie a czas z gumy nie jest.

Po trzecie Nintendo 3DS (a teraz już nowa wersja 2DSa). Choć ten nie ma tony gier które do mnie przemawiają to czuję, że i tam bym znalazł coś dla siebie. Może w końcu bym sprawdził fenomen Fire Emblem, lub sprawdził Bravely Default i nabył Dragon Quest VII. W przypadku tego handhelda system sellera brak, ale cena o połowę mniejsza. No i problem ten sam jak ze Switchem. Mam inne przenośne zabawki i gry na nie, których nawet nie włączyłem.

Playstation Portable i Nintendo DS kupiłem dla jednej gry. Playstation 4 kupiłem dla remake’u Dead or Alive 5 ale z perspektywą ciekawych gier w przyszłości. I mimo, że mam jakiś sentyment do Ninny to jakoś nie mogę się przekonać do ich nowych zabawek.